Kazinga!

Dag 1 - 12 juni
Amsterdam -> Kigali

We hebben deze reis twee jaar moeten uitstellen. We zijn nu op plaats van bestemming, en blij dat we er zijn. Als je op vakantie bent geweest, en over die ervaring vertelt, gaat het al snel over hoe de vlucht was. Meestal niet het meest opmerkelijke onderdeel. Maar de reis naar Rwanda kende uitdagingen, die hier toch even moeten worden vastgelegd.

De dag vóór vertrek was er wat verwarring over het beste tijdstip om op Schiphol te zijn. Meer dan vier uur voor vluchttijd werd je niet toegelaten. De Schiphol app adviseerde iets anders dan die van de KLM. Besloten om te mikken op zeven uur ’s morgens, vier uur voor opstijgen. Dat was gelukt.

De bagage afgeven ging vlot. De rij voor de paspoortcontrole begon echter in de hal ernaast!

Onverwacht toch ruim een uur later beide hordes genomen. De man die de tijd schildert is dat werk nog niet zat blijkbaar. Vanaf dat moment nog een kleine drie uur voor koffie en wat inkopen.

Ontbijten is prijzig. Twee broodjes, een sapje en twee koffie voor 36 euro.

Er ontstonden soms enorme rijen mensen, zonder dat wij duidelijk konden zien waarvoor. Voor het verlaten van de hal, voor transfers. Dus maar even onze gate opgezocht. Daar was het relatief rustig.

Nog maar een koffie in een barretje dicht bij onze gate. Het vliegtuig had een half uur vertraging, en we werden nu ook naar een andere gate gestuurd. Daar kwam er nog een half uurtje vertraging bij. We hadden voldoende tijd om naar het veelvuldig omroepen van de “last call” van de Delta vlucht naar Dallas van de gate naast ons.

We zouden oorspronkelijk dus om 11:00 uur opstijgen. Met vertraging zou dat dan 12:00 uur worden. Zo rond die tijd zaten wij wel in het vliegtuig, maar was de bezetting nog lang niet compleet. 

Vanuit de cockpit kwam informatie over de vertraging. Het toestel dat we oorspronkelijk zouden nemen was over datum qua onderhoud. Dus was besloten een ander toestel te nemen. Daar zaten we nu in. Het was een flinke rit er naartoe met een pendelbus, want het vliegtuig stond op een afgelegen plek.

Nu moest er nog getankt worden. Dat duurde echter wel 35 minuten werd omgeroepen. Kort nadat de vleugels waren gevuld, was het toestel klaar voor vertrek. Van de toren hadden we een tijdstip gekregen dat de motoren konden worden gestart. Dat tijdstip was echter 20 minuten later. Alles bij elkaar hadden we twee uur vertraging. We dachten dat het 9 uur vliegen was, maar het werden er ongeveer 8, dus dat scheelde weer. De vlucht zelf was prima, geen echte turbulente en stijgen en landen gingen soepel. Enige minpuntje was de snack rond etenstijd. We hadden op wat uitgebreider avondeten gerekend. De beenruimte was echter onverwacht super. Bij Kigali was er nog een kleine file, we hadden drie toestellen voor ons om te landen, dus nog een klein beetje vertraging erbij.

Oh, bijna vergeten. Er was dus iemand die had zitten roken op de wc tijdens de vlucht. De peuk was in de prullenbak op het toilet gevonden. Linke soep, en het personeel was duidelijk “not amused”, zo kon je horen aan de mededeling op de intercom.

Even na half tien ’s avonds geland op de luchthaven van hoofdstad Kigali. Om kwart over tien was de administratie rond en konden we naar de bagageband. Onderweg werd door beveiliging gevraagd welke elektronische  apparaten we bij ons hadden. Telefoon en laptop? Doorlopen dan maar, dan hoeft je bagage niet door de scanner. Even vergeten dat er nog allerlei camera’s met accu’s in de tas zaten. Ik vraag me nog steeds af wanneer je dan wel de boel moet laten scannen. 

Om kwart over 10 de koffers weer in bezit. We werden opgewacht door Bosco, en hij reed in een Safari Jeep. Zou dit dan onze gids zijn de komende twee weken? In de reisinformatie werd een minivan genoemd, dus ik nam aan dat dit slechts onze pendel naar het hotel zou zijn.

Bosco bleek echter onze chauffeur en gids voor deze reis, en de Jeep was zijn auto. Dat was gunstig, veel beter dan een minivan!

Er zou een Coronatest worden afgenomen op het vliegveld. De testfaciliteit leek echter onbemand, dus we hadden de aankomsthal zonder test verlaten.

Aan Bosco gevraagd of dat nog een probleem kon worden. Hij zei dat we een negatieve testuitslag nodig hebben om Akagera National Park in te komen. Er zou een testfaciliteit in de buurt van het hotel zijn, dus daar zouden we dan de volgende dag heen moeten. We vertelden nog dat we wegens Corona de reis uit hadden moeten stellen. Bosco vroeg hoe de impact van Corona in Nederland was geweest. Daarna vertelde hij dat het hier (Rwanda/Oeganda) slecht was geweest. Er was geen werk, dus konden mensen geen eten op tafel zetten. “People were starving”. Er waren nu geen Corona gevallen meer zei hij.

Aangekomen bij het hotel werd de auto gecontroleerd bij de poort door een beveiligingsmedewerker. Bij de ingang van het hotel moesten onze spullen door een scanner en wij door een beveiligingspoortje. Heel apart.

Met Bosco afgesproken dat we om tien uur de volgende ochtend samen naar de testlocatie zouden gaan, en daarna de rest van de reisplannen zouden bespr
eken.

Nog even een Mützig (lokaal bier) en gin tonic bij de pool bar, daarna bedtijd. Een onderneming van 16 uur, waarvan de helft daadwerkelijk gevlogen. Het was een lange dag, echter resultaat bereikt.